اگر چه

اگر چه من غزلی تلخم که روزگار سرود آن را           تو نیز مطلع آن هستی ، شکوه شعر پریشانم !

کدام مصر عزیزت کرد ؟ که بوی پیرهنت را نیز       نمی دهی به نسیمی تا ، رسد به خلوت کنعانم

به چشمهای غزالینت ، به رنگ و بوی بهارینت          که بی تو عین زمستانم ، که بی تو در خط پایانم