کوچه ای هست که هر روز غروب در انتظار شنیدن گام های ِ توست.
        ودراین کوچه خانه ای ست...
 
         تو رفتی وچه پرشتاب گذشتی
  تو،حتی لحظه ای صمیمانه، به در چوبی آن خانه نگاه نکردی
          اگرچه میدانستی
         پشتِ آن درحیاطی ست وباغچه ای،
 
          تو،رفتی وچه آسان گذشتی
 
    توحتی لحظه ای گذارا، این اندیشه به ذهنت خطور نکرد که گل هایِ باغچه،
            با اصالت دستان تو روئیدند.
             تو رفتی وچه سخت گام برداشتی
               اگرچه می دانستی،
    کسی هست در ان خانه.،که هر روز، گل هایِ اطلسی ورازقی را آب می دهد