چه امید بندم در این زندگانی      که در ناامیدی سرآمد جوانی

سرآمد جوانی و ما را نیامد      پیام وفایی از این زندگانی

بنالم ز محنت همه روز تاشام       بگریم زحسرت همه شام تاروز

تو گویی سپندم بر این آتش طور      بسوزم ازاین آتش آرزوسوز

بودکاندرین جمع ناآشنایان      پیامی رساندمرا آشنایی؟

شنیدم سخنها زمهر و وفا.لیک      ندیدم نشانی زمهرووفایی

چوکس بازبان دلم آشنانیست      چه بهترکه ازشکوه خاموش باشم

چویاری نیست مراهمدرد.بهتر      که ازیادیارن فراموش باشم

ندانم درآن چشم عابدفریبش      کمین کرده آن دشمن دل سیه کیست؟

ندانم که آن گرم و گیرانگاهش       چنین دل شکاف وجگرسوز ازچیست؟

ندانم درآن زلفکان پریشان      دل بیقرارکه آرام گیرد؟

ندانم که ازبخت بد آخرکار      لبان که ازآن لبان کام گیرد؟

 دکتر علی شریعتی