تنهایی

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم سهم کمی نیست

                  گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست

غم آنقدر دارم که می خواهم تمام فصل ها را

                         بر سفره رنگین خود بنشانمت،بنشین غمی نیست

حوای من بر من مگیر این خود ستایی را که بی شک

                              تنها تر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست

آئینه ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم

                              تا روشنم شد در میان مردگانم همدمی نیست

همواره چون من، نه؛ فقط یک لحظه خوب من بیندیش

                لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست

من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم 

                     شاید برای من که همزاد کویرم شبنمی نیست

شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر آن را

                          در دستهای بینهایت مهربانش مرهمی نیست

شاید و شاید هزاران شاید دیگر، اگر چه

                                 اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست

محمد علی بهمنی