درخت توت

درخت توت وسط حیاطمونو یادت میاد؟ حتما یادت میاد ، چقدر خاطره ها با هم داشتیم . یادت هست ؟

تابستونو همیشه دوست داشتم ،چون از کودکی برام شیرین بوده نه اینکه چون تابستون وقت تعطیلی مدرسه ها هست نه . نه بخاطر بازی ها نه .فقط و فقط بخاطر درخت توت و اون روزایی که با هم بودیم . روز هایی که همه فامیل جمع می شدند خونه ما و تو هم بودی و باز با همون نیگات که هیچ وقت نتونستم بهت خیره شم . هر وقت نیگام کردی نیگامو دزدیم . تنها دلخوشیم نگام به تو اونم وقتی که بهم نگاه نمی کردی بود . یادش بخیر ....

یادش بخیر روزایی که پدر مادرا بچه ها رو می فرستادن واسه بازی . ولی هیچ کدوم از بچه ها با ما بازی نمی کردند آخه عادت کرده بودند که ما باهاشون بازی نمی کنیم . می دونستن که علاقه ما فقط این بود که بریم زیر درخت توت . بشینیم بی اونکه حتی حرفی بزنیم . دلخوشیمون به این بود که دستامون تو دست هم بود و تا چند ساعت کسی نمی تونه ما رو از هم جدا کنه . واسه چند دقیقه هم که شده با همیم همین .

دستامون تو دست هم بود ، چشامون رو به بازی بچه ها و دلامون ... نمی دونم دل من که پیش تو بود هیچ وقتم ازت نپرسیدم اون موقع تو به چی فکر می کردی ؟

یادش بخیر ... یادته یه بار اونقده دستامون تو دست هم بود که آخرش پر شد از عرقامون ؟ یادته واسه پاک کردنش چی کار کردی؟

-          اون یکی دستتو میدی بهم ؟

-          می خوای چی کار؟

-          بده دستتو

-          بیا اینم دستم

و دستمو گرفتی اون یکی دستتو از دستم در آوردی پاکش کردی و دوباره عوضش کردی و بعدشم غش غش خندیدی....

"- توت می خوری ؟" تنها بهونه من واسه حرف زدن باهات این بود و تنها جواب تو هم تکون دادن سرت بود که آره می خوری . منم واسه اینکه خودی نشون بدم تندی می رفتم بالای درخت و از اون بالا نیگات می کردم . خندتو می دیدم . دوست داشتم خنده هاتو و واسه همینم همیشه دعواهای بزرگترارو به جون می خریدم . بیچاره ها اونقده بهم گفتنو و دعوام کردن که آخرش خودشون خسته شدن و دیگه نگفتن .

"- منم می بری بالای درخت ؟ " تو گفتی . تندی گفتم باشه . خواستم دست ببرم طرف کمرت تا بلندت کنم ولی نمی دونم چرا نتونستم یعنی اون موقع ندونستم چرا . پشیمون شدم از اینکه گفتم باشه

"- یالا دیگه چرا بلندم نمی کنی؟ می ترسی دعوات کنن ؟

  - نه بحث اون نیست ..... آخه ....نه نمیشه ....اصلا نمی تونم سنگینی "

خودتم می دونستی بهانست همشون ولی با این همه قهر کردی ازم . ناز می کردی واسه آشتی باهام . از خنده های دزدکیت می فهمیدم . آخرشم گفتی

 "- به یه شرط آشتی

-          چی ؟

-          بریم زیر درخت توت تا بهت بگم "

رفتیم نشستیم دراز کشیدی و به آسمون نیگا کردی دستمو گرفتی منم همین کارو کردم تا چند وقت همین جوری بودیم . منتظر شنیدن شرطت بودم ولی خبری نبود . آخرشم صدات کردن که برین خونه ... نگام کردی خندیدی و رفتی . شرطت همین بود ......   

یاد روزایی که بزرگترا توت می چیدن بخیر . یه دستمال بزرگ که همه یه گوششو می گرفتن و یکی می رفت بالای درخت شاخه هاشو می تکوندن تا توتا بریزه تو اون دستماله . به بچه ها هم میگفتن اونایی که رو زمین میریختو تمیزاشو جمع کنن . ولی منو تو می رفتیم زیر دستماله و به صدای افتادن توتا رو دستماله می خندیدیم .

آخ که چه روزایی بود . می دونی ، هنوزم که هنوزه بازم تابستونا می رم زیر درخت توت . جات خیلی خالیه . ولی دیگه نمی رم بالای درخت . آخه واسه کی برم بالای اون ؟ دیگه بهونه ای ندارم که برم بالا . واسه کی خودمو نشون بدم ؟ دیگه نیگا کردن به آسمونو زیر اون درخت دوست ندارم . آخه دستم تو دست کی باشه وقت نیگا کردن به آسمون ؟

همیشه موقع تکوندن توت مادرم منو به یه بهونه ای از خونه بدر می کنه . فکر کنم اونم می دونه .

امروزم شب جمعه هستش . منتظرم باش دارم با یه سبد کوچیک از توت دارم میام سر مزارت ......

بتو عادت دارم

بتو عادت دارم

مثل پروانه به آتش،

مثـــل عـــابد به عبـــادت

و تو هر لحظه که از من دوری،

من به ویرانگری فاصله می اندیشم

در کتاب احساس

واژه فاصله یک فاجعه معنا شده است

تو توانایی آنرا داری که به این فاجعه پایان بخشی

پست آخره سال ۸۶

سال نو رو به همه تبریک می گم

بازم ممنون که به من سر زدید

اینم پست آخره سال ۸۶

نگو به من بمون

 نه خواهشی نکن

تو را قسم بذار برم

دیگه نوازشی نکن

 با دو تا چشم پر گناه

 از دلم خواهشی نکن

از سر رام برو کنار

 اشک چشامو در نیار

 فقط میگم اینو بدون

 نگو به من دیگه بمون

 واسه دل شکسته نمونده دیگه راهی

 واسه این قلب خسته نمونده سر پناه

ی نه آشیون ، نه خونه

 وای نه این دل دیونه

 واسه موندن ندارم سر سوزن بهونه

 تو را قسم بذار برم

 حالا که خشک و پرپرم

اگر که غرق حسرتم

 همینه راه آخرم

 نگو به من بمون ،

 نه خواهشی نکن

با دوتا چشم پر گناه

دیگه نوازشی نکن

نگو به من بمون

 گذشته آب از سرم

 نه خواهشی نکن

 در این وداع آخرم

 نگو به من بمون

 عمر عشق من و تو دیگه تمومه

 زندگیم پیش تو راس راسی حرومه

 دل خوشیم پیش تو، تو بگو کدومه

 زندگی حرومه ،

 دل خوشیم کدومه ،

 وای اون چه ریخته شد پیشت ، عابرومه

 دوری از تو و عشقت ، آرزومه

 جاده سیاه غصه روبرومه

 دل خوشیم کدومه ،

 زندگیم حرومه

 وای نگو به من بمون

 نه خواهشی نکن

 تورا قسم بذار برم

 دیگه خواهشی نکن

چیزی بگو

چیزی بگو خیال من آشفته تر شود 

چیزی شبیه شعر دلم زیروبر شود 

چیزی شبیه عطر حضور همیشه ات

از خاطرات دور ولی ساده تر شود

خواندم حضور چشم تو اینجا همیشگی است

خوش دارم این خیال کمی تازه تر شود

تکراربی نهایت یک راه بی تو هیچ

حالا خیال کن پای دلم خسته تر شود

ترسیده ام زهای وهوی غریب غریبه ها

ترسم صدای آشنای تو هم دورتر شود

عمری گریخته ام از چند و چون عشق

ترسم که سعی دل به نگاهت هدر شود

من بین ماندن و رفتن عجیب حیرانم

شعری بخوان که رفتن دل سخت تر شود

من خوب می شناسمت از لحن واژه ها

ترسم دلم نبینی و آواره تر شود

دلبستگی

نبسته ام به کس دل
نبسته کس به من دل

چو تخته پاره بر موج
رها رها رها من

ز من هر آن که او دور
چو دل به سینه نزدیک
به من هر آنکه نزدیک
از او جدا جدا من

نه چشم دل به سویی
نه باده در سبویی
که تر کنم گلویی
به یاد آشنا من

ستاره ها نهفته
در آسمان ابری
دلم گرفته ای دوست
هوای گریه با من
هوای گریه با من

زندگی

زندگی، ارزش آنرا دارد که به آن فکـر کنی.

زندگی، ارزش آنرا دارد که ببویی اش چوگل، که بنوشی اش چوشهد.

زندگی، بغض فـروخورده نیست.

زندگی، داغ جگــــر گـــوشه نیست.

زندگی، لحظه دیدار گلــی خفته در گهــــواره است.

زندگی، شوق تبسم به لب خشکیده است.

زندگی، جـــرعه آبی است به هنگامه ظهـــر در بیابانی داغ.

زندگی، دست نوازش به ســر نوزادی است.

زندگی، بوسه به لبهای گلی است که به شوقت همه شب بیدارست.

زندگی، شـــوق وصال یار است.

زندگی، لحظه دیدار به هنگامــــــه یاس.

زندگی، تکیه زدن بر یــار است.

زندگی، چشمه جــوشان صفا و پاکـــی است.

زندگی، مـــوهبت عرضه شده بر من انسان خاکـــی است.

زندگی، قطعه ســـرودی زیباست که چکاوک خواند که به وجدت آرد به ســــرشاخه امید و رجا.

زندگی، راز فـروزندگی خورشید است.

زندگی، اوج درخشندگــــــی مهتــاب است.

زندگی، شاخه گلی در دست است که بدان عشق سراپا مست است.

زندگی، طعــم خوش زیستن است، شور عشقی برانگیختن است.

زندگی، درک چرا بودن است، گام زدن در ره آسودن است.

زندگی، مزه طعم شکلات به مذاق طفل است.

به، چقدر شیـــرین است.

زندگی، خاطــــره یک شب خوش، زیـــر نور مهتاب، روی یک نیمکت چـــوبی سبـــز، ثبت در سینـــه است.

زندگی، خانه تکانی است. هر از چندگاهی از غبار اندوه.

زندگی، گـوش سپردن به اذان صبح است که نوید صبـح است.

زندگی، گاه شده است خوش نیاید به مذاق.

زندگی گاه شده است که برد بیراهم.

زندگی، هر چه که هست، طعـــم خوبی دارد، رنگ خوبــــی دارد

داستان رز

داستان رز

در اولین جلسه دانشگاه استاد ما خودش را معرفی نمود و از ما خواست که کسی را بیابیم که تا به حال با او آشنا نشده ایم، برای نگاه کردن به اطراف ایستادم، در آن هنگام دستی به آرامی شانه‌ام را لمس نمود، برگشتم و خانم مسن کوچکی را دیدم که با خوشرویی و لبخندی که وجود بی‌عیب او را نمایش می‌داد، به من نگاه می‌کرد.

او گفت: "سلام عزیزم، نام من رز است، هشتاد و هفت سال دارم، آیا می‌توانم تو را در آغوش بگیرم؟"

پاسخ دادم: "البته که می‌توانید"، و او مرا در آغوش خود فشرد.

پرسیدم: "چطور شما در چنین سن جوانی به دانشگاه آمده اید؟"

به شوخی پاسخ داد: "من اینجا هستم تا یک شوهر پولدار پیدا کنم، ازدواج کرده یک جفت بچه بیاورم، سپس بازنشسته شده و مسافرت نمایم."

پرسیدم: "نه، جداً چه چیزی باعث شده؟" کنجکاو بودم که بفهمم چه انگیزه‌ای باعث شده او این مبارزه را انتخاب نماید.

به من گفت: "همیشه رویای داشتن تحصیلات دانشگاهی را داشتم و حالا، یکی دارم."

پس از کلاس به اتفاق تا ساختمان اتحادیه دانشجویی قدم زدیم و در یک کافه گلاسه سهیم شدیم،‌ ما به طور اتفاقی دوست شده بودیم، ‌برای سه ماه ما هر روز با هم کلاس را ترک می‌کردیم، او در طول یکسال شهره کالج شد و به راحتی هر کجا که می‌رفت، دوست پیدا می‌کرد، او عاشق این بود که به این لباس درآید و از توجهاتی که سایر دانشجویان به او می‌نمودند، لذت می‌برد، او اینگونه زندگی می‌کرد، در پایان آن ترم ما از رز دعوت کردیم تا در میهمانی ما سخنرانی نماید، من هرگز چیزی را که او به ما گفت، فراموش نخواهم کرد، وقتی او را معرفی کردند، در حالی که داشت خود را برای سخنرانی از پیش مهیا شده‌اش، آماده می‌کرد، به سوی جایگاه رفت، تعدادی از برگه‌های متون سخنرانی‌اش بروی زمین افتادند، آزرده و کمی دست پاچه به سوی میکروفون برگشته و به سادگی گفت: "عذر می‌خواهم، من بسیار وحشتزده شده‌ام بنابراین سخنرانی خود را ایراد نخواهم کرد، اما به من اجازه دهید که تنها چیزی را که می‌دانم، به شما بگویم"، او گلویش را صاف نموده و‌ آغاز کرد: "ما بازی را متوقف نمی‌کنیم چون که پیر شده‌ایم، ما پیر می‌شویم زیرا که از بازی دست می‌کشیم، تنها یک راه برای جوان ماندن، شاد بودن و دست یابی به موفقیت وجود دارد، شما باید بخندید و هر روز رضایت پیدا کنید."

"ما عادت کردیم که رویایی داشته باشیم، وقتی رویاهایمان را از دست می‌دهیم، می‌میریم، انسانهای زیادی در اطرافمان پرسه می‌زنند که مرده اند و حتی خود نمی‌دانند، تفاوت بسیار بزرگی بین پیر شدن و رشد کردن وجود دارد، اگر من که هشتاد و هفت ساله هستم برای مدت یکسال در تخت خواب و بدون هیچ کار ثمربخشی بمانم، هشتاد و هشت ساله خواهم شد، هرکسی می‌تواند پیر شود، آن نیاز به هیچ استعداد خدادادی یا توانایی ندارد، رشد کردن همیشه با یافتن فرصت ها برای تغییر همراه است."

"متأسف نباشید، یک فرد سالخورده معمولاً برای کارهایی که انجام داده تأسف نمی‌خورد، که برای کارهایی که انجام نداده است"، او به سخنرانی اش با ایراد «سرود شجاعان»پایان بخشید و از فرد فرد ما دعوت کرد که سرودها را خوانده و آنها را در زندگی خود پیاده نماییم.

در انتهای سال، رز دانشگاهی را که سالها قبل آغاز کرده بود، به اتمام رساند، یک هفته پس از فارغ التحصیلی رز با آرامش در خواب فوت کرد، بیش از دو هزار دانشجو در مراسم خاکسپاری او شرکت کردند، به احترام خانمی شگفت‌انگیز که با عمل خود برای دیگران سرمشقی شد که هیچ وقت برای تحقق همه آن چیزهایی که می‌توانید باشید، دیر نیست.

داستان

سال ها دو برادر با هم در مزرعه ای که از پدرشان به ارث رسیده بود، زندگی می کردند. یک روز به خاطر یک سوء تفاهم کوچک، با هم جرو بحث کردند. پس از چند هفته سکوت، اختلاف آنها زیاد شد و از هم جدا شدند.

یک روز صبح در خانه برادر بزرگ تر به صدا درآمد. وقتی در را باز کرد، مرد نجـاری را دید. نجـار گفت: من چند روزی است که دنبال کار می گردم، فکرکردم شاید شما کمی خرده کاری در خانه و مزرعه داشته باشید، آیا امکان دارد که کمکتان کنم؟

برادر بزرگ تر جواب داد: بله، اتفاقاً من یک مقدار کار دارم. به آن نهر در وسط مزرعه نگاه کن، آن همسایه در حقیقت برادر کوچک تر من است. او هفته گذشته چند نفر را استخدام کرد تا وسط مزرعه را کندند و این نهر آب بین مزرعه ما افتاد. او حتماً این کار را بخاطر کینه ای که از من به دل دارد، انجام داده.

سپس به انبار مزرعه اشاره کرد و گفت: در انبار مقداری الوار دارم، از تو می خواهم تا بین مزرعه من و برادرم حصار بکشی تا دیگر او را نبینم.

نجار پذیرفت و شروع کرد به اندازه گیری و اره کردن الوار. برادر بزرگ تر به نجار گفت: من برای خرید به شهر می روم، اگر وسیله ای نیاز داری برایت بخرم.

نجار در حالی که به شدت مشغول کار بود، جواب داد: نه، چیزی لازم ندارم.

هنگام غروب وقتی کشاورز به مزرعه برگشت، چشمانش از تعجب گرد شد. حصاری در کارنبود. نجار به جای حصار یک پل روی نهر ساخته بود.

کشاورز با عصبانیت رو به نجار کرد و گفت:? مگر من به تو نگفته بودم برایم حصار بسازی؟

در همین لحظه برادر کوچک تر از راه رسید و با دیدن پل فکرکرد که برادرش دستور ساختن آن را داده، از روی پل عبور کرد و برادر بزرگترش را در آغوش گرفت و از او برای کندن نهر معذرت خواست.

وقتی برادر بزرگ تر برگشت، نجار را دید که جعبه ابزارش را روی دوشش گذاشته و در حال رفتن است.

کشاورز نزد او رفت و بعد از تشکر، از او خواست تا چند روزی مهمان او و برادرش باشد.

نجار گفت: دوست دارم بمانم ولی پل های زیادی هست که باید آنها را بسازم.

.

.

.

حتما ً ما هم می تونیم ساختن پل رو یاد بگیریم مگه نه ؟

خیال

 زیر درخت مدرسه...

می نشینم زیر درخت مدرسه

روی برگهایی که زیر درخت ریخته شده می نویسم

*خزان*

خ: خدایا

ز: زندگیمو

ا: ازم

ن: نگیر

اشکهای حلقه زده در چشمانم دیگر مجالی برای ماندن پیدا نمی کنند

اولین قطره که بر گونه هایم می نشیند

دوست داشتن تو را فریاد می زند

آرام با دستهایم اشک را بر می دارم

و آن را در آغوشم می فشارم

چشمهایم را می بندم

روز های بد و خوب در ذهنم طلاقی پیدا می کند

حرفهایی که هیچگاه به حقیقت نپیوست

آرزوهایی که محال بود

و شبهایی که بعد از تو بر سر سجاده عشق می نشستم و هزاران قطره مثل همین قطره اشک

که در آغوشم هست از چشمانم سرازیر می شد.

آری...

من تمام این مدت را با یاد تو زیر درخت مدرسه می گذراندم

که ناگهان خود را در دفتر مدرسه یافتم

دستهایم را باز کردم تا آن قطره اشک را نشان دهم

که ثابت کنم عاشقم و بی جا زیر درخت ننشستم که ناگهان

به جای قطره اشک خودکار را در آغوشم یافتم

و همزمان مدیر مدرسه فریاد زد:

تعهد نامه را امضاء کن

نگفته بودم!

نگفته بودم!
پیش از خدا حافظی
حافظه ی باران را مرور کنی ؟
و
از میان تمام رویاهایش
سلام ها را به خاطر آوری ؟
نگفته بودم !
واژه ها مقدس اند
احساس می شوند
می ترسند
می تر سانند
و
حادثــــــــــــــه
هیچ وقت خبرت نمی کند؟!
حالا رفته ای
و
من در کوچه های قهوه ای کویری که
سواد خواندن ابر ها را ندارد
تشنه ی قطره ای سلامم
تا بار دیگر
سبز شوم...

چرا هیچکس با آسمان جمله ای نمی سازد !!؟

کسانی می روند
کسانی باز می گردند
پل عبور مهیا است
لیک ,
پاها وقتی بی حوصله اند
فعل رفتن
با هیچ زمانی صرف نمی شود
من تنهابه افق می نگرم
به قفس
که امنیت غریبی است
وقتی
پرنده آسمان را از خاطر برده است
چرا؟؟؟؟؟
چرا هیچکس
با آسمان جمله ای نمی سازد !!؟

خوش به حال ...

خوش به حال ...

خوش به حال آن مرد که در زندگیش تو راه بروی
خوش به حال مردی که برایش تو شیرین زبانی کنی
خوش به حال مردی که نگاه پاک و معصومانه تو هر روز به او خیره شود
خوش به حال مردی که دستهای قشنگ تو دکمه های پیراهنش را
باز کند ، ببندد ، تا لبهایت به نجوایی بخندند
حسرت دستهایت مانده به چشمهایم ، به خوابهایم ، به کش و قوس های تنم
در حسرت دستهایت پرپر میزنم
چقدر برایت قصه بگویم
چقدر ببوسمت ، نوازشت کنم  ، موهایت را نفس بکشم تا خوابت ببرد  ؟
چقدر نگاهت کنم ؟
نگاهت کنم تا خوابت ببرد
چقدر بی تو به تو فکر کنم ؟

تنها

تنها در میان تن ها چه عاشقانه مانده ام

در بیهودگی انتظار به تو پیوستن چه بی صبرانه مانده ام

چه خوانا دوریت را بر سر در خانه نوشته اند

ومن در نخواندن آن چه پافشارانه مانده ام

چه بسیار است دوری ها فراموش کردن ها و گسستن ها

ومن در این همه چه صادقانه مانده ام

رفیقان با همه نا رفیقی با ما رفیقند

من هنوز با آنان چه دوستانه مانده ام

                              تنها در میان تن ها چه عاشقانه مانده ام

دل من

دل من یه قفله اما دست تو مثل کلیده
می خوام از تو بنویسم کاغذام همش سفیده
یه سوال عاشقونه بگه هر کسی می دونه
اونکه دادم دل و دستش چرا دل به من نمی ده ؟
چه قدر دعا کنم من خدا رو صدا کنم من
دست من به آسمونه نیمه شب دم سپیده
گفتم از عشق تومی خوام سر بذارم به بیابون
گفت تو عاقل تر از اینی این کارا از تو بعیده
التماس کردم که یک شب لااقل بیا تو خوابم
گفت که هذیون رو تموم کن انگاری تبت شدیده
گفتم آرزو دارم تو مال من بشی یه روزی
گفت تو این دنیای بی رحم کی به آرزوش رسیده

دلم گرفته

دلم گرفته

از تو , که دیگر شما هم نیستی
از این واژگان
که چه خیس , چه خشک
مانند مورچگان روی خطوطِ بی قرار دویدن
صف می کشند و تیر باران
دلم گرفته :
از هر چه تصویر جهان در چشمانت که خط خطی ست
دوست دارم
با " دوستت دارم "
سخیف ترین انشا را بنویسم و به تعداد نفر ها تکثیر
دوست دارم
از تمام سر بالائی ها پائین بدوم
از همه ی سرازیری ها صعود
نه!
این حادثه دل به پایان نمی دهد
بویِ تو در تویِ دهلیزهای قدیمی دارد و
عطشی بی انتها
سیرم از هر چه سراب و سرود آب
آبی که ابر و ابروی تو را می نوشد
چونان عابری که عبایش را دریده
برهنه بر جاده ی رسوائی اش
رد انگشتانش را حک می کند


کوزه ام را می شکنم
تا آب بداند
هم قد تشنگی ام نمی شود