سهراب

تنها در بی چراغی شب ها می رفتم

دست هایم از یاد مشعل ها تهی شده بود. 
همه ستاره هایم به تاریکی رفته بود. 
مشت من ساقه خشک تپش ها را می فشرد. 
لحظه ام از طنین ریزش پیوند ها پر بود. 
 

تنها می رفتم ، می شنوی ؟     تنها. 
من از شادابی باغ زمرد کودکی براه افتاده بودم. 
آیینه ها انتظار تصویرم را می کشیدند، 
درها عبور غمناک مرا می جستند. 
و من می رفتم ، می رفتم تا در پایان خودم فرو افتم. 
 

ناگهان ، تو از بیراهه لحظه ها ، میان دو تاریکی ، به من پیوستی. 
صدای نفس هایم با طرح دوزخی اندامت در آمیخت: 
همه تپش هایم از آن تو باد، چهره به شب پیوسته ! همه  
تپش هایم. 
من از برگ ریز سرد ستاره ها گذشته ام 
تا در خط های عصیانی پیکرت شعله گمشده را بربایم. 
دستم را به سراسر شب کشیدم ،  
زمزمه نیایش در بیداری انگشتانم تراوید. 
خوشه فضا را فشردم، 
قطره های ستاره در تاریکی درونم درخشید. 
و سرانجام  
در آهنگ مه آلود نیایش ترا گم کردم. 
 
میان ما سرگردانی بیابان هاست. 
بی چراغی شب ها ، بستر خاکی غربت ها ، فراموشی آتش هاست. 
میان ما "هزار و یک شب" جست و جوهاست.  
 
سهراب