عاشقانه
عاشقانه

عاشقانه

چهره

پشته هر چهره شهری است

کوچه هایش پر رمز پرراز

آسمانش چشم گاه باران،گاه آبی

وزمانی پر پرواز کبوترهاست

باغ این شهر پر از قاصدک است

همه این جا منتظرند،چشم به راه

خاک این شهر پراز خاطره سبز مسافرهاست

نقدی باید زد،قصه بکر شنیدن دارد

پشت هر چهره شهری است

پرشمع،پرنذر

آرزوها بادبادکهایی رقصان در هوا سرگردان

فرصتی باید

برای دل بستن،دیدن

پشت هر چهره شهری است

دروازه لبخند کجاست؟...

تنهایی

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم سهم کمی نیست

                  گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست

غم آنقدر دارم که می خواهم تمام فصل ها را

                         بر سفره رنگین خود بنشانمت،بنشین غمی نیست

حوای من بر من مگیر این خود ستایی را که بی شک

                              تنها تر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست

آئینه ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم

                              تا روشنم شد در میان مردگانم همدمی نیست

همواره چون من، نه؛ فقط یک لحظه خوب من بیندیش

                لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست

من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم 

                     شاید برای من که همزاد کویرم شبنمی نیست

شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر آن را

                          در دستهای بینهایت مهربانش مرهمی نیست

شاید و شاید هزاران شاید دیگر، اگر چه

                                 اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست


محمد علی بهمنی