عاشقانه
عاشقانه

عاشقانه

غم دل

 

اگرخواهم غم دل با تو گویم جا نمی یابم

اگر جایی کنم پیدا تو را تنها نمی یابم

اگر یابم تو را تنها و جایی کنم پیدا

                                                            ز شادی دست و پا گم می کنم هرگزنمی ایم

دل من

دل من یه قفله اما دست تو مثل کلیده

می خوام از تو بنویسم کاغذ ام همش سفیده

یه سوال عاشقونه بگه هر کسی می دونه

اونکه دادم دل و دستش چرا دل به من نمی ده؟

چقدر دعا کنم من خدا رو صدا کنم من

دست من به آسمونه نیمه شب دم سپیده

گفتم از عشق تو می خوام سر بذارم به بیابون

گفت تو عاقل تر از اینی این کارا از تو بعیده

التماس کردم که یکشب لا اقل بیا تو خوابم

گفت که هذیون و تموم کن انگاری تبت شدیده

گفتم آرزو دارم تو مال من بشی یه روزی

گفت تو این دنیای بی رحم کی به آرزوش رسیده؟

اونی رو که دوست نداری دنبالت می یاد تا آخر

اونی که دنبالشی تو چرا دائم ناپدیده؟

تو از اون روزی که رفتی دل من دیوونه تر شد

رنگه من که هیچی زیبا رنگ آسمون پریده

سرنوشت گریه نداره خودت اینو گفتی اما

تو دل من نمی دونم جرا باز یه کم امیده

تو منو گذاشتی رفتی اما می خوام بنویسم

                                      چقدر واسم عزیزه اونکه از من دل بریده

 

روزی اگر سراغ من آمد

روزی اگر سراغ من آمد به او بگو:
من می شناختم او را ،

نام تو راهمیشه به لب داشت ،
حتی در حال احتضار!
آن دل شکسته عاشق بی نام و بی نشان ،

آن بی قرار،
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو:
هر روز پای پنجره غمگین نشسته بود

و گفتگو نمی کرد جز با درخت سرو

در باغ کوچک همسایه
!
شبها به کارگاه خیال خویش

تصویری از بلندی اندام می کشید

و در تصورش

تصویر تو بلندترین سرو باغ را
تحقیر کرده بود
...
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو:

او پاک زیست
پاک تر از چشمه ی نور ،همچون زلال اشک،

یا چو زلال قطره باران به نوبهار،
آن کوه استقامت ،
آن کوه استوار
وقتی به یاد روی تو می بود

می گریست
!
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو

او آرزوی دیدن رویت را

حتی برای لحظه ای از عمر خویش داشت
!!!
اما برای دیدن توچشم خویش را

آن مروارید سرشک غوطه ور آن چشم پاک را،

پنداشت،
آلوده است و لایق دیدار یارنیست !
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
:
آن لحظه ای که دیده برای همیشه بست

آن نام خوب بر لب لرزان او نشست

شاید روزی اگر

چه ؟ او ؟ نه آه ... نمی آید !

اما اگر آمد به او بگو،

من به دعای آمدنش نشسته بودم...

کاش تو

 

کاش تو آن درخت سبزی بودی که با گشودن پنجره و دیدن تو دلشاد می شدم...اما نه در پاییز و زمستان درختان سبز نیستند. پس شاید تو را از یاد ببرم.

کاش تو آن آسمان آبی بودی که با دیدن تو به آرامش میرسیدم...اما نه آسمان گاهی ابری و دلگیر است.پس نمی خواهم تو را دلگیر ببینم.

کاش تو آن خورشید بودی که با نور خود به روحم گرما و روشنایی می بخشیدی...

اما نه کاش تو آن گل یاس سفیدی بودی که با بوییدنش لبخند بر لبانم می نشست...اما نه گل یاس روزی پرپر می شود و تنها عطرش باقی می ماند.

پس بگذار آخرین آرزوهاییم را برایت بگویم کاش تو همان اتاق فیروزه ای من بودی که همیشه در کنارت باشم و همیشه در تو محبوس باشم-آنگاه هرگز تو را فراموش نخواهم کرد و همیشه عطر گل یاس سفید تو در اتاقم خواهد پیچید

 

یادگاری

 

گفت می خوام برات یه یادگاری بنویسم
گفتم کجا ؟

گفت رو قلبت .
گفتم مگه می تونی ؟

گفت آره سخت نیست ، آسونه.
گفتم باشه بنویس تا همیشه یادگاری بمونه.

یه خنجر برداشت .
گفتم این چیه ؟

گفت سیسسسسس.
ساکت شدم .

گفتم بنویس دیگه ، چرا معطلی .
خنجرو برداشت و با تیزی خنجر نوشت .

دوست دارم دیوونه.
اون رفته ، خیلی وقته ، کجا ؟ نمی دونم .
اما هنوز زخم خنجرش یادگاری رو قلبم مونده.

                                                            دوست دارم دیوونه .

 

 

دوستش دارم

دوستش دارم

 
به او بگوئید که دوستش دارم!
 
هر چه گفتم  و هر چه سوختم و ساختم بیهوده بود...
 
هر چه به او گفتم دوستش دارم انگار یک خواب بود و هر چه
 
با عشق و احساس او سوختم و ساختم پوچ پوچ بود....
 
دیگر نمیدانم چگونه باید از آنکه دوری بگویی که دوستش داری..
 
تو بگو ای قلب عاشق من ، چگونه باید این دوست داشتن را ابراز کنی؟
 
من هستم  و یک قلب سرخ ، که درون قلب سرخ یک دنیا محبت و عشق نهفته
 
 است و ما تو را دوست میداریم ، گرچه تو این دوست داشتنمان را باور نداری ....
 
کاش میدانستی قلبم یک آرزو دارد و تنها آرزویش تویی!

کاش میدانستی قلب مجنونم، یک معشوق دارد و تنها لیلای آن تویی!

کاش میدانستی که قلبم تنها یک احساس دارد و آن احساس پاک، تنها برای تو هست....
 
و ای کاش میدانستی که قلب عاشقم تنها یکی را دوست میدارد و آن تویی!

تویی و آن قلب مهربانت و یک دنیا احساس پاک در وجودت!

منی که مدتها به انتظار تو در جاده تنهایی ها نشسته بودم ، منی که مدتها
 
 بود از خدای خویش آرزوی تو را داشتم ، و منی که لحظه ها
 
 و ثانیه ها به یاد تو و به انتظار تو مینشستم چگونه بگویم که دوستت دارم؟
 
آهای ای دو چشم خیس من ، دو چشمی که
 
 شب و روز برای او اشک ریختید ، و تا سحرگاه به یاد او به آسمان عاشقی ، به مهتاب
 
و ستارگان نگاه می انداختید ، و ای دو چشمی که مرا عاشق او کردید
 
 و مرا در دنیای عاشقی اسیر کردید شما به او بگویید که دوستش دارم...
 
آری به او بگویید که  خیلی دوستش دارم....

عشق یعنی ...

 

من / عشق

پاک                  یعنی

سرزمین                      لحظه

یعنی                                 بیداد

عشق                                     من

باختن                                                            عشق

جان                                                                          یعنی

زندگی                                                                               لیلی و

قمار                                                                                  مجنون

در                           عشق یعنی ...         شدن

ساختن                                                                                   عشق

دل                                                                                       یعنی

کلبه                                                                           وامق و

یعنی                                                                      عذرا

عشق                                                              شدن

من                                     عشق

فردای                                یعنی

کودک                          مسجد

یعنی               الاقصی

عشق /  من

 

عشق                                       آمیختن                                           افروختن

یعنی                              به هم        عشق                             سوختن

چشمهای                      یکجا                    یعنی                        کردن

پر ز                 و غم                            دردهای             گریه

خون/ درد                                                    بیشمار

 

عشق                                     من

یعنی                             الاسرار

کلبه                    مخزن

اسرار     یعنی      

تنها که می شوم

تنها که می شوم 

برای تو می نویسم

برای تو که می نویسم

می دانمکه هیچ گاه نوشته هایم را نمی خوانی

تنها که می شوم

تمام لحظه های بی تو بودنم جان می گیرند

تنها که می شوم

انگار هجومی از افکار پریشان

هستی ام را به یغما می برد

تنها که می شوم

انگار چیزی از من نمی ماند

و من چقدر کوچک شده ام که

ازگفتن یک سلام می هراسم...

میرسد روزی که

 

 

                       میرسد روزی که مرگ عشق را باور کنی

                            میرسد روزی که بی من لحظه ها را سر کنی

                               میرسد روزی که بی من در منار عکس های من

                                               شعرهای کهنه ام  را مو به مو از بر کنی

عشق

 

عشق با یک لبخند شروع می شه،

 با یک بوسه رشد می کنه و

با یک اشک تموم می شه.

ولی یاد اون تا ابد با آدم می مونه.

 

 

وقتی خداوند شما را به لبه ی پرتگاهی هدایت کرد
کاملا به او اعتماد کنید
چون یکی از این دو اتفاق خواهد افتاد:
اوشما را میگیرد اگر بیفتید..........یا اینکه
.........
یادتان میدهد چگونه پرواز کنید

 

نیمکت عاشقی یادت هست. کنارهم، نگاه در نگاه و سکوتمان چه گوش نواز بود. بید مجنون زیر سایه اش امانمان داده بود، برگهای رنگینش را به نشانه عشقمان بر سرمان می ریخت او نیز عاشق بودنمان را به رخ پاییز می کشید، اما اکنون پاییز نبودنت را، جداییمان را، به رخ می کشد. بگو، صدایم کن، بیا تا دوباره ما شویم، مرحمی بر سوز دلم باش، نگاه کن، پاییز به من می خندد، بیا داغ جداییمان را به دلش بگذاریم. بیا کلاغ ها را پر دهیم تا خبر وصلمان را به پرستوها مژده دهند. دوباره صدایم کن

ذهن

 

ذهن ما باغچه است .....گل در آن باید کاشت
.......و نکاری گل من
علف هرز در آن می‌روید......
زحمت کاشتن یک گل سرخ
کمتر از زحمت برداشت هرزگی آن علف است.....

تقدیم به کسی که یادش همیشه در خاطرم خواهد ماند:
قدم های نااستوار برمی داشتم وازسراشیبی پرپیچ وخم زندگی بالا می رفتم.گاه از فرط خستگی سالهادرراه می نشستم ومی گریستم تادرنده ای مرا طعمه خویش نسازد
.
بعد می ایستادم وبه راه نادانسته ادامه می دادم.حتی نمی دانستم بایداز کدامین راه بروم
.
هرچه پیش می رفتم جاده خطرناک تر می شد وحیوانات به من نزدیک ونزدیکتر می شدند واز فرط خستگی وترس قرنی نشستم وعهد بستم که دیگرحرکت نکنم
.
ناگاه دست گرمی شانه هایم رانوازش کردودستهایش را درازکرد.می ترسیدم به دستانش اعتماد کنم ولی حدیث عشق ونورخدائی درونش هویدابود.نیمی از راه را که بااو طی کردم فهمیدم که فرشته ای نصیبم شده.آنگاه برگشتم وبرای تشکر فریاد زدم: دوستت دارم