گفتی که

گفتی دوستت دارم. قلبم تندتر از همیشه تپید، لبخند زدم و باورت کردم با اینکه می دانم لبها دروغ می گویند.
با صدایت مرا نوازش کردی، تپش قلبت را حس کرم، مهربان و پاک بود. در آغوشت غرق محبت شدم. به تو تکیه کردم و آرام شدم.
نگاهت مهربان است و صدایت آرامش، دستانت بخشنده و بویت بوی بهار عشق. با تو احساس امنیت می کنم. احساس زیبایی، احساسی که مرا از تمام بی رحمی ها و بدی ها حفظ می کند.
روز تولد عشق قلبم را به تو هدیه دادم که دستت را به من بدهی تا یکی شویم و پرواز کنیم تا بی کرانه ها.
منو نسپار به فصل رفته ی عشق
نذار کم شم من از آینده ی تو
به من فرصت بده گم شم دوباره
توی آغوش بخشاینده ی تو

اسب وحشی

اسب وحشی

نمی دانم چه کس خواهد آمد
و سرزمین بکر مرا فتح خواهد کرد؟
و کیست که
افسار این سپید بادپا را بدست خواهد گرفت؟
و در کدام روز شریف
و کدامین تشنه
با خون گلوی زخم خورده این اسب وحشی سیراب خواهد شد؟
 
و اکنون
تو
تو ای بزرگ سوار!
 من ترا به طلوع فردا فرا می خوانم
به عبوری نرم
چون نور
از روزن برگهای آکاسیا.

شیطان از انتشار لیلی میترسید

شیطان از انتشار لیلی میترسید
خدا به شیطان  گفت:لیلی را سجده کن . شیطان غرور داشت سجده نکرد.
گفت: من از اتشم و لیلی از گل.
خدا گفت: سجده کن زیرا که من چنین می خواهم.
شیطان سجده نکرد. سرکشی کرد و رانده شدو کینه ی لیلی را به دل گرفت.
شیطان قسم خورد که لیلی را بی ابرو کند و تا واپسین روز حیات فرصت خواست. خدا مهلتش داد.
اما گفت : نمی توانی هرگز نمی توانی . لیلی دردانه ی من است . قلبش چراغ من است و دستش در دست من.
گمرا هیش  را نمی توانی حتی تا وا پسین روز حیات.
شیطان میداند لیلی همان است که از فرشته بالاتر می رود.
و می کوشد بال لیلی را زخمی کند.
عمریست شیطان گرداگرد لیلی می گردد.
دستهایش پر از حقارت و وسوسه است.
او بد نامی لیلی  را می خواهد  بهانه ی  بودنش تنها  همین است.
می خواهد قصه ی لیلی را به بی راهه کشد.
نام لیلی رنج شیطان است شیطان از انتشار لیلی می ترسد.
لیلی  عشق است و شیطان از عشق واهمه دارد.

گفتم ،گفتی

گفتم ،گفتی
گفتم از زندگی خستم
گفتی که دل به تو بستم
گفتم این حرفها دروغه
گفتی باتوزنده هستم
گفتم این همش یه خوابِ
یاکه شاید یه سراب ِ
رفتی وتنهام گذاشتی
روی قلبم پاگذاشتی
رفتی تو با یک غریبه
به من اعتنا نکردی
گفتی عشقت آهنین
رفتی و وفا نکردی
گفتی از دوریت می میرم
من به عشق تواسیرم
گفتم ازعشقت می ترسم
ناامید و دل شکستم

به سراغ من اگر می آیید،
پشت هیچستانم.
پشت هیچستان جایی است.
پشت هیچستان رگ های هوا، پر قاصدهایی است
که خبر می آرند، از گل واشده دور ترین بوته خاک.
روی شن ها هم، نقش های سم اسبان سواران ظریفی
است که صبح
به سر تپه معراج شقایق رفتند.
پشت هیچستان، چتر خواهش باز است:
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،
زنگ باران به صدا می آید.
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است.
***
به سراغ من اگر می آیید،
نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بر دارد
چینی نازک تنهایی من

زندگی

زندگی دفتری از خاطره هاست
خاطرات شیرین،خاطرات مغشوش
یکنفر در شب کام، یکنفر در دل خاک
یکنفر همدم خوشبختی هاست
یکنفر همدم و همسفر سختی هاست
چشم تا باز کنیم، عمرمان میگذرد
وز سر تخت مراد، پای بر تخته تابوت گذاریم همه
ما همه همسفریم، همگی همسفریم
تا ببینیم کجا،باز کجا چشمان بار دگر سوی هم باز شود
در جهانی که درآن راه ندارد اندوه
زندگی با همه ی معنی خویش از نو آغاز شود

این یک مطلب عاشقانه نیست

آیا شیطان وجود دارد؟ آیا خدا شیطان را خلق کرد؟

استاد دانشگاه با این سوال ها شاگردانش را به چالش ذهنی کشاند.

آیا خدا هر چیزی که وجود دارد را خلق کرد؟

شاگردی با قاطعیت پاسخ داد:"بله او خلق کرد"

استاد پرسید: "آیا خدا همه چیز را خلق کرد؟"

شاگرد پاسخ داد: "بله, آقا"

استاد گفت: "اگر خدا همه چیز را خلق کرد, پس او شیطان را نیز خلق کرد. چون شیطان نیز وجود دارد و مطابق قانون که کردار ما  نمایانگر ماست , خدا نیز شیطان است"

شاگرد آرام نشست و پاسخی نداد. استاد با رضایت از خودش خیال کرد بار دیگر توانست ثابت کند که عقیده به مذهب افسانه و خرافه ای بیش نیست.

شاگرد دیگری دستش را بلند کرد و گفت: "استاد میتوانم از شما سوالی بپرسم؟"

استاد پاسخ داد: "البته"

شاگرد ایستاد و پرسید: "استاد, سرما وجود دارد؟"

استاد پاسخ داد: "این چه سوالی است البته که وجود دارد. آیا تا کنون حسش نکرده ای؟ "

شاگردان به سوال مرد جوان خندیدند.

مرد جوان گفت: "در واقع آقا, سرما وجود ندارد. مطابق قانون فیزیک چیزی که ما از آن به سرما یاد می کنیم در حقیقت نبودن گرماست. هر موجود یا شی را میتوان مطالعه و آزمایش کرد وقتیکه انرژی داشته باشد یا آنرا انتقال دهد. و گرما چیزی است که باعث میشود بدن یا هر شی انرژی را انتقال دهد یا آنرا دارا باشد. صفر مطلق (460- F) نبود کامل گرماست. تمام مواد در این درجه بدون حیات و بازده میشوند. سرما وجود ندارد. این کلمه را بشر برای اینکه از نبودن گرما توصیفی داشته باشد خلق کرد."

شاگرد ادامه داد: "استاد تاریکی وجود دارد؟"

استاد پاسخ داد: "البته که وجود دارد"

شاگرد گفت: "دوباره اشتباه کردید آقا! تاریک هم وجود ندارد. تاریکی در حقیقت نبودن نور است. نور چیزی است که میتوان آنرا مطالعه و آزمایش کرد. اما تاریکی را نمیتوان. در واقع با استفاده از قانون نیوتن میتوان نور را به رنگهای مختلف شکست و طول موج هر رنگ را جداگانه مطالعه کرد. اما شما نمی توانید تاریکی را اندازه بگیرید. یک پرتو بسیار کوچک نور دنیایی از تاریکی را می شکند و آنرا روشن می سازد. شما چطور می توانید تعیین کنید که یک فضای به خصوص چه میزان تاریکی دارد؟ تنها کاری که می کنید این است که میزان وجود نور را در آن فضا اندازه بگیرید. درست است؟ تاریکی واژه ای است که بشر برای توصیف زمانی که نور وجود ندارد بکار ببرد."
در آخر مرد جوان از استاد پرسید: "آقا, شیطان وجود دارد؟"

زیاد مطمئن نبود. استاد پاسخ داد: "البته همانطور که قبلا هم گفتم. ما او را هر روز می بینیم. او هر روز در مثال هایی از رفتارهای غیر انسانی بشر به همنوع خود دیده میشود. او در جنایتها و خشونت های بی شماری که در سراسر دنیا اتفاق می افتد وجود دارد. اینها نمایانگر هیچ چیزی به جز شیطان نیست."

و آن شاگرد پاسخ داد: "شیطان وجود ندارد آقا. یا حداقل در نوع خود وجود ندارد. شیطان را به سادگی میتوان نبود خدا دانست. درست مثل تاریکی و سرما. کلمه ای که بشر خلق کرد تا توصیفی از نبود خدا داشته باشد. خدا شیطان را خلق نکرد. شیطان نتیجه آن چیزی است که وقتی بشر عشق به خدا را در قلب خودش حاضر نبیند. مثل سرما که وقتی اثری از گرما نیست خود به خود می آید و تاریک که در نبود نور می آید.


نام آن مرد جوان: آلبرت انیشتن

شاید

یک روز

شاید یک روز

که آفتاب

گیسوی نقرهای دماونده پیر را نوازش می کند

در یک غریو تند رو بارانی

در یک نسیم نوازشگربهار

شاید...

همراه پروازه پرستوی عاشقی

لبخند

به سرزمینه دله سوخته من باز گردد

من تو را تا بینهایت می پرسیدم ولی هرگز نفمهیدی التماست کردمو و در خود شکستم غرورمو نفهمیدی عاشق نبودی ، تا که بفهمی دردمو ،احساسمو هرگز نخواستی تا که ببینی ناله های قلبمو دلمو شکستی برو، دلمو شکستی برو،برو دیگه نه نمی خوامت دلمو شکستی برو، دلمو شکستی برو،فقط اینه جوابت برو برو،دیگه نه نمیخوامت دلمو شکستی فقط اینه جوابت برو برو،دیگه نه نمیخوامت دلمو شکستی فقط اینه جوابت به پای تو نشستم از عشقت مست مستم دلمو شکستی اما هنوز عاشقت هستم از یاد من نمیری،مردم از این اسیری چیکار کنم که امروز از عشق من تو سیری دلمو شکستی برو، دلمو شکستی برو،برو دیگه نه نمی خوامت دلمو شکستی برو، دلمو شکستی برو،فقط اینه جوابت

پرونده پدر؟

 
نامت چه بود؟
آدم
فرزند؟
من را نه مادری نه پدری، بنویس اولین یتیم خلقت
محل تولد؟
بهشت پاک
اینک محل سکونت؟
زمین خاک
آن چیست بر گرده نهادی؟
امانت است
قدت؟
روزی چنان بلند که همسایه خدا،اینک به قدر سایه بختم به روی خاک
اعضاء خانواده؟
حوای خوب و پاک ، قابیل خشمناک ، هابیل زیر خاک
روز تولدت؟
روز جمعه، به گمانم روز عشق
رنگت؟
اینک فقط سیاه ، ز شرم چنان گناه
چشمت؟
رنگی به رنگ بارش باران ، که ببارد ز آسمان
وزنت ؟
نه آنچنان  سبک که پرم دئر هوای دوست
 
نه آ نچنان وزین که نشینم بر این خاک
جنست ؟
نیمی مرا ز خاک ، نیمی دگر خدا
شغلت ؟
در کار کشت امیدم
شاکی تو ؟
خدا
نام وکیل ؟
آن هم خدا
جرمت؟
یک سیب از درخت وسوسه
تنها همین ؟
همین!!!!
حکمت؟
تبعید در زمین
همدست در گناه؟
حوای آشنا
ترسیده ای؟
کمی
ز چه؟
که شوم اسیر خاک
آیا کسی به ملا قاتت آمده؟
بلی
که؟
گاهی فقط خدا
داری گلایه ای؟
دیگر گلایه نه؟، ولی ...
ولی چه ؟
حکمی چنین آن هم یک گناه!!؟
دلتنگ گشته ای ؟
زیاد
برای که؟
تنها خدا
آورده ای سند؟
بلی
چه ؟
دو قطره اشک
داری تو ضامنی؟
بلی
چه کسی ؟
تنها کسم خدا
در آ خرین دفاع؟
                       می خوانمش که چنان اجابت کند دعا                      

عشق فرمان داده

عشق فرمان داده که به تو فکر کنم
روز و شب زیر لبم اسم تو رو ذکر کنم
دوستم داشته باش ، دوستم داشته باش
من به آن می ارزم که به من تکیه کنی
گل اطمینان را تو به من هدیه کنی
من به آن می ارزم که در این قربان گاه تو به دادم برسی
تو نجاتم بدهی از دم بی نفسی
تو به آن می ارزی که گریه بارانم را به تو تقدیم کنم
تو به آن می ارزی که اسیر تو شوم
و به یومن نفست آنقدر زنده بمانم تا که پیر تو شوم
تو به آن می ارزی که گریه بارانم را به تو تقدیم کنم
عشق فرمان داده که به تو فکر کنم
روز و شب زیر لبم اسم تو رو ذکر کنم

دوستم داشته باش ، دوستم داشته باش

اگر چه

اگر چه من غزلی تلخم که روزگار سرود آن را           تو نیز مطلع آن هستی ، شکوه شعر پریشانم !

کدام مصر عزیزت کرد ؟ که بوی پیرهنت را نیز       نمی دهی به نسیمی تا ، رسد به خلوت کنعانم

به چشمهای غزالینت ، به رنگ و بوی بهارینت          که بی تو عین زمستانم ، که بی تو در خط پایانم

ناباورانه قدم هاشو نظاره می کردم که آروم آروم ازم دور و دورتر می شد .. دلم می خواست فریاد بزنم : نـــــــــــــــــــرو ..... دلش می خواست فریاد بزنم : بمــــــــــــــــــــــون ... ..ولی بغض راه گلومو بسته بود و مجال نمی داد ، با چشمام فریاد کشیدم :‌بمـــــون ... اما افسوس که هیچ وقت به پشت سرش نگاه نکرد تا فریاد چشمامو بشنوه

زمانی که گلدان شکست............

زمانی که گلدان شکست............

پدر گفت:حیف بود

مادر گفت:عمرش کوتاه بود

 برادر گفت:زیبا بود

خواهرم گفت:مال من بود

ولی زمانی که قلب من شکست هیچ کس حتی آخ هم نگفت

تو

تو تنها مونس جان و دلم بودی کجا رفتی؟

برایت  یک سبد پر از گل عشق آوردم چرا رفتی؟

                 نگاه من برایت گفت:می خواهم تورا.اما

                 به فریاد نگاه خیس من بی اعتنارفتی

از آن روزی که بشنیدی دعای صبحگاهم را

شدی از خویشتن مغرور،با باد صبا رفتی

                تو تنها آشنا بودی ،در این غربت که من بودم

                زدریای وجود من،مثال ناخدا رفتی

نه می گویم که برگردی نه می گویم چرا رفتی

ولی یک روز می فهمی که بر راه خطا رفتی....