دلتنگی

میـــــــدانم این روزهـــا پر از دلتنـــــگی منی!

خودخـــــواهی نمیــــکنم بـــــاور کـــن مـــن از تو لبریزتر از دلتنـــگی ام

 و تنـــها امیـــد دســـت های تنـــهای مـــــــــن ،نفســهای گـــرم تـــوست

 که مــــرا گرم میکند

 و مـــن ایــنجا ، فقـــط شــعر میـــخوانم تـــا تــو بیــــایی و مــن هـــــم

وصــال را تصـــور کنم...

 اینـــجا ، شـــب ها هنـــوز هــم بــا خـــاطره ندیـــدنت خوابــم را بهبود میدهم

وچـــــشم به راه تــــــو هستــــم تا وقتـــی می آیـــــی

 گـــل هـــای سرنــکشیده در قلـــبم را بپـــایت پرپر کـــنم

 و منتــظرم

تا صبـــحی بــیاید تــو را ببـــینم و دســـتان زخمی از تنــهاییت را

 با بوســه هایم مـــداوا کنــــم.

 بـــاور کــــنی یا  نه دیـــگر چه فرق میــــکند؟

 مـــن تنــها مــسافر جامـــانده از زمانـــم تا اینجا بمــانم و تورا بــــه

 بهشتی بی غصه بدرقــــه کنم.

میــــــدانم تا تو هستـــی سراچه کوچه دلم غرق نوری عجیب میشود

 و من کنار تو خواهـــــم مـــــاند و تاهمیشه ستـــاره ها را

 بیــــــــــــــــــدار خواهــــــــم کرد.